Każdy człowiek ma marzenia, które chciałby spełnić, a 9 lipca tego roku spełniło się jedno z moich. Właśnie tego dnia oficjalnie swoje drzwi otworzyła moja druga, większa galeria, „Bieszczadzka Aniołomania”. Mamy teraz więcej miejsca. Bardzo długo planowałam jak to wszystko ma wyglądać i towarzyszył mi przy tym lekki stres, ale i podekscytowanie. Chciałam stworzyć miejsce, gdzie każdy będzie mile widziany i będzie mógł usiąść oraz napić się kawy w towarzystwie moich aniołów. Dużo jeszcze przed nami, ale największa część już wygląda właśnie tak, jak tego chciałam.
Otwarcie przeszło najśmielsze oczekiwania. Pojawiło się bardzo dużo ludzi chętnych świętować razem z nami, posłuchać muzyki. Wystąpili Grzegorz „Kowal” Michalik, Adam „Łysy, Glinczewski oraz Piotr Łagodzic, którym muszę bardzo podziękować za wspaniały wieczór. Zagrali widowiskowo, a płyty naszych „bieszczadzkich grajków” są do nabycia w naszej Aniołomanii. Widać było, że wszyscy bardzo dobrze się bawią i chętnie jeszcze tutaj wrócą - właśnie to było dla nas najważniejsze.
Mam nadzieję, że z każdym kolejnym tygodniem odwiedzi nas jeszcze więcej osób i poznamy się lepiej. Tworzymy teraz razem zgrany zespół, który chce tworzyć dla Was nowe rzeczy i ma jeszcze mnóstwo pomysłów. Chciałabym podziękować mojemu Marcinowi, Marzence, Adasiowi i Karolinie za całą pomoc w przygotowaniach i mam nadzieję, że jeszcze dużo przed nami. Dziękuję też mojej mamie Tatiance, która zajęła się przygotowaniem pysznego jedzenia - zwłaszcza ogórków oraz mięska - za całe wsparcie i pomoc, które zaoferowała. Dziękuję również wszystkim, którzy wspierali mnie i moje marzenie i dzięki nim możemy teraz spotykać się razem na ulicy Bełskiej 26. Dziękuję również całemu zespołowi Karpatki, dzięki której mogliśmy również spróbować przepysznej grochówki oraz proziaków.
Niedługo też zaczniemy prowadzić dla chętnych u nas warsztaty, więc wypatrujcie więcej informacji na ten temat.
Dziękuję jeszcze raz Wam wszystkim za to, że tak tłumnie do nas przyszliście, a nawet przyjechaliście z daleka. Było Was naprawdę wiele. Ten dzień zapamiętamy na pewno na bardzo długo.
Odpowiedź na to pytanie jest całkiem banalna. Bieszczady są nie tylko natchnieniem, nie tylko przystankiem lecz przede wszystkim marzeniem. Jedni marzą by je odwiedzić, inni by tu wracać jak najczęściej, a jeszcze inni by zamieszkać tu na stałe. Jednak do całego towarzystwa kochających ten dziki zakątek Polski warto dodać Młode Pary, które co raz chętniej i częściej wybierają bieszczadzkie cerkwie by wziąć Ślub, by powiedzieć sobie TAK w miejscu pełnym historii, tradycji, ciszy i harmonii.
Tym razem moja Młoda Para wybrała sobie cerkiew w Smolniku, jedyną ocalałą w Bieszczadach w Bojkowskim stylu. Jadąc w głąb Bieszczad z Ustrzyk Dolnych do Górnych mijamy ją po lewej stronie. Piękna i skromna cerkiewka stoi na wzgórzu wśród starych majestatycznych drzew, zachęcając do odwiedzenia cudownej i uroczej świątyni. Pewnie większość z Was wie, że w niej się zatrzymał czas, że nie ma tam prądu, że zamiast żarówek wnętrze oświetlają świece umocowane na żyrandolu z poroża, które są zapalane przed każdą Mszą Św. i gaszone tuż po niej, że trzeba liczyć się z tym iż ślubna suknia lub garnitur mogą zostać ozdobione kropelkami wosku kapiącego ze świec.
"Zawsze nam się marzył ślub w Bieszczadach i tak jakoś wyszło. Na początku naszego związku w Bieszczadach spędziliśmy nasz wspólny urlop i wtedy powstało to marzenie. A teraz w wakacje jak byliśmy pokazać synkowi Bieszczady to znaleźliśmy w sumie przez przypadek ten Smolnik i oboje wiedzieliśmy, że to będzie Nasze miejsce. I tak się spełniło nasze marzenie , a między innymi dzięki Pani był to wyjątkowy i przepiękny ślub ".
Kiedyś już pisałam, że MARZENIA SIĘ SPEŁNIAJĄ. Młoda Para razem ze swoim marzeniem spełniła też i moje. Bardzo się ucieszyłam na wieść, że wreszcie mam okazję stroić to wyjątkowe miejsce. Zwiedzając Bieszczady pamiętajcie, że warto tam wstąpić by poczuć moc, by znaleźć natchnienie, by spełniać marzenia.
Na koniec tego postu chcę bardzo podziękować Justynie i Pawłowi za udostepnienie zdjęć, za zlecenie dekoracji w cerkwi w Smolniku. Wasze zadowolenie z mojej pracy dla mnie jest bezcenne. Jeszcze raz życzę wszystkiego najlepszego. Niech wszystkie Wasze marzenia się spełniają !!!
Góry aż do nieba I zieleni krzyk Polna droga pośród kwiatów I złamany krzyż Strumień skryty w mroku I zdziczały sad Stara cerkiew pod modrzewiem I pęknięty dzwon Zarośnięty cmentarz Na nim dzikie bzy
Niektórzy z Was pewnie rozpoznali już słowa tych wersów, to fragment piosenki KSU "Moje Bieszczady". W słowach tych zapisana poetycko sama prawda - zwłaszcza ta dotycząca nieistniejących już w tym regionie wielu miejscowości. Z mapy Bieszczad po II wojnie światowej zniknęło wiele wsi, mieszkańców wysiedlono a opuszczone domy z czasem pochłonęła natura. Często porzucone zabudowania służyły mieszkańcom okolicznych miejscowości jako darmowy materiał budowlany i opałowy. Tylko te najtrwalsze oparły się niszczącym siłom przyrody i ich ruiny zachowały się do dziś. Jako świadkowie nie tak znowu starych dziejów pozostały piwnice, fragmenty podmurówek, cmentarze, cerkwiska a często i całe cerkwie (najczęściej te murowane). Przykładem takiej nieistniejącej już dziś wsi jest Łopienka.
Cerkiew w Łopience- w majowej szacie
Ta stara wieś przed wojną liczyła ponad 300 mieszkańców, co kwalifikowało ją do miana wsi dużej, niektórzy nawet twierdzą, że przeludnionej. W Łopience kwitło życie kulturalne i oświatowe, funkcjonowała szkoła podstawowa i 4 zespoły folklorystyczne, nad miejscowością zaś górowała murowana cerkiew greko-katolicka św. Męczennicy Paraskewii. Podania z tamtych czasów mówią, że początkowo zamiast cerkwi była jedynie murowana kapliczka, którą wzniesiono, aby umieścić w niej ikonę Matki Boskiej. Postać ta w cudowny sposób pojawiła się na stojącej obok lipie. Ponoć sama cerkiew została dobudowana do kapliczki dopiero w I połowie XIX wieku.
Lipa obok cerkwi w Łopience,w której ponoć ukazała się postać Matki Boskiej.
I tu zaczyna się moja właściwa opowieść i z góry wszystkich przepraszam, za przydługi wstęp, ale bez tej opowieści nie wprowadziłabym Was w to, dlaczego to miejsce jest dla mnie magiczne. Ale do rzeczy. Parę tygodni temu dostałam propozycję zrobienia dekoracji ślubnej w starej cerkwi w Łopience. Ciekawych projektów nigdy nie odmawiam, zwłaszcza, że zawsze marzyłam o tym by móc pokazać w tym miejscu moje prace, nawet jeśli miałyby być to "tylko" moje ślubne wiązanki, wianki i dekoracje kwiatowe ołtarza i całego kościoła
Para młoda wydała mi się dość szalona i całkowicie przekonała mnie do swoich awangardowych pomysłów, ja miałam jedynie podkreślić urodę tego miejsca odpowiednio dobraną dekoracją kwiatową. Oczywiście było i miejsce na tradycję czyli biel kojarząca się ze ślubem ale to dodatki miały stanowić dominantę. Motywem przewodnim miała być krwista czerwień- bo taki kolor butów miała Panna Młoda- były to "zwykłe-niezwykłe" czerwone trampki i od tego wszystko się zaczęło. Kto z Was wychowany w czasach PRL nie pamięta tzw pepegów? A jak pepegi to i pojazd ślubny rodem z Polski ludowej czyli limuzyna w postaci Fiata 125
Najlepszy pojazd ślubny na stylizowane wesele- Fiat 125
Droga do samej cerkwii z miejsca gdzie można zaparkować samochód dla niektórych mogłaby być wyczerpująca stąd też na ślubie pojawiła się bryczka zaprzężona w 2 wesołe konie
Konsultacje z Panną Młodą w kwestii doboru kwiatów i wystroju wnętrza kościoła to była przyjemność- nadawałyśmy ewidentnie na tych samych falach. Mój pomysł na dekorację w głowie kiełkował już dawno, zanim przyszedł pierwszy projekt, a to oznacza, że telepatycznie ściągnęłam go do siebie. Krwiste czerwone kwiaty na wianku Panny Młodej i w pozostałych dekoracjach, zostały złagodzone różem, a wszystko utrzymane w duchu nieregularnych "wiechci". Efekt oceńcie sami. Choć Młodzi, goście weselni a nawet sam ksiądz odprawiający mszę byli pod wrażeniem. Dziękuję za jego słowa o "wymownej dekoracji" wpisującej się stylem w ten skromny kościółek
Ciągle jestem jeszcze pod wrażeniem łopienskiej cerkwi, moje marzenie się spełniło i próżność artysty-florysty została połechtana wieloma komplementami. Życzyłabym sobie w przyszłości samych takich projektów florystycznych: w ciekawym miejscu, ciekawym otoczeniu, dla ciekawych ludzi, gdzie duchy łemkowskich przodków krążą cicho wśród drzew i cieszy ich widok szczęścia, które powróciło do Doliny Łopienki
Jeśli jesteś zainteresowany moimi florystycznymi dekoracjami i chciałbyś ze mną stworzyć fajny, nietypowy projekt skontaktuj się ze mną. Namiary na mnie znajdziesz tu
Spójrz przez okno . Co tam widzisz? Noc. Jest ciemno, zmrożone samochody stoją na
parkingu pod twoim domem. Gdzieś świecą latarnie, wynurzone z mieniącego się
śniegu w blasku żarówek. Zastanawiam się czy zobaczysz coś więcej. Co przykuje twoja
uwagę? Moją- gwiazdy. Jest ich mnóstwo. Połyskują sobie cicho i spokojnie. Żyją swoim własnym życiem. Mają je w każdym zakamarku nieba. Jedne świeca mocniej, inne słabiej. Jedne się rodzą, inne umierają. Moim zdaniem te najpiękniejsze gwiazdy mieszkają w Bieszczadach. Oświetlają połoniny i łasy, potoki i rzeki. Świecą prawdziwie i spadają romantycznie. Natchnione duchem gór niosą pradawny przekaz i tradycje.
Jest jednak jedna jedyna z najważniejszych-Bożonarodzeniowa Gwiazda. Co roku się
pojawia nad nocna linia bieszczadzkich krajobrazów. Każdy na nią czeka, lecz nie każdy się doczeka. Mamy okazje podarować bliskim w tą wspaniałą tajemniczą ponadczasową noc coś od serca ,przepełnionego miłością, zadumą i refleksją. Niech drobny upominek wywoła wielki uśmiech, niech dobre słowo życzeń odbiję się wesołym echem w Bieszczadach, niech nasz
anielski upominek uskrzydli marzenia, przyniesie po prostu szczęście. Niech wywoła
ciekawość i chęć odwiedzenia krainy bieszczadzkich gór.
No i nastał koniec wakacji. Ustrzyckie uliczki opustoszały z turystów, skończył się gwar i ruch. To był naprawdę dobry czas dla mnie, moich współpracowników i mojej anielskiej zgrai. Tyle ciekawych ludzi przewineło się przez moją pracownię, tyle życzliwości i pozytywnej energii pozostawionej w malutkiej przestrzeni sklepu- galerii. Wszystkim, którzy odwiedzili Bieszczadzką Aniołomanię chciałam bardzo podziękować za słowa otuchy, za radość i dobro, które wnieśliście do tego malutkiego zakątka. Widząc energię płynącą z ludzi, których poznałam wiem, że wszystko się uda, może jeszcze nie dziś i nie jutro ale kiedyś raczej w tej bliższej przyszłości.
Przede mną urokliwa bieszczadzka jesień we wszystkich kolorach tęczy. Niezwykle inspirująca artystycznie pora roku nadchodzi wielkimi krokami i wiem, że będzie pełna nowych projektów. W głowie już rodzą się jesienne anioły, czekajcie cierpliwie na nowości, wkrótce pierwsza odsłona. Energii po lecie zostało mi mnóstwo. Akumulatory naładowane po same brzegi (a nawet Brzegi... ;-)) czekają kiedy będzie można sięgnąć po rezerwy i ruszyć dalej z anielskiego kopyta.
To lato było wyjątkowe. Wiele nowości pojawiło się w mojej głowie, sklepie, życiu. Plany, które mam to już nie tylko marzenia ale realny projekt, który będę realizować krok po kroku. Z Waszą pomocą Drodzy Przyjaciele wiem, że mi się uda. Dziękuję za to, że jesteście (a zdjęcie, które ilustruje dzisiejszy wpis też zrobione po przyjacielsku, przez Zdzisława Mołodyńskiego- dziękuję- artysta on zacny i zdolny fotografik)
Aż do granic bólu kocham bieszczadzkie drewniane cerkiewki rozsiane po wioskach wokół Ustrzyk Dolnych. Ja wiem, że wszystkie one piękne, ale jedną z nich darzę szczególnym uczuciem.
To Cerkiew Opieki Matki Bożej w Równi, kto nie był niech koniecznie odwiedzi, kto był z pewnością przyzna mi rację, że miejsce to wyjątkowe.
Magiczna siła bijąca od kościółka specyficznie pachnącego dziegciem, daje mi wiele inspiracji artystycznych, także tych bukieciarskich.
Dostałam też niedawno nie lada zadanie udekorowania cerkwi na uroczystość zaślubin. Wyzwanie trudne, uwierzcie, bo jak upiększać coś co samo w sobie już pięknem doskonałym? Jak nie przesadzić i przesłodzić, by urok tego miejsca podkreślić a nie upstrzyć! A do tego jeszcze jak pogodzić bukiet, który panna młoda wybrała na ten dzień z nostalgią i tragiczną historią miejsca. Kompozycja nie była prosta. Duże gladiole w takim małym wnętrzu? A jednak! Z pomocą tym razem przyszły mi białe margerytki, które doskonale zrównoważyły majestatyczność mieczyków. Miało być przaśnie i wytwornie, efekt zobaczcie sami czy mi się udało. Wieczorne zachodzące słońce po zakończonej pracy zrekompensowało mi wszystkie rozterki, którymi się gryzłam dekorując kościółek a niesamowite zdjęcie cerkiewki, które udało mi się zrobić na koniec bezcenne!
Moja kwiaciarnia jak kobieta lubi się stroić. Ja znam jej potrzeby i kiedy tylko czas pozwala kupuję jej nowe "fatałaszki" i stroję na nową odsłonę. Niezwykłą radość daje mi zmienianie jej anturażu, kiedy widzę jak z Kopciuszka zmienia się w księżniczkę.
Cieplejsze promienie słońca zmotywowały mnie do zmiany wystawy. Pojawiły się nowe wiosenne kwiaty a wśród nich moje ukochane tulipany. Uwielbiam i nietrwałość, a za najpiękniejszy ich czas uważam ten kilka dni przed zwiędnięciem, kiedy jak napuszony paw otwiera się na świat i pokazuje pękaty brzuch z pręcikiem w środku. Ale wiosna to nie tylko kwiaty to też czas na nowe wiosenne odsłony aniołków.
Zobaczcie sami jakie cudeńka dla Was przygotowałam na wiosnę
A co myślicie o innych odsłonach mojego kwiatowego królestwa? Ja niezwykle dumna jestem z mojego Anioła-Logo, który teraz dumnie prezentuje się w witrynie mojego sklepu. A może Wam do gustu bardziej przypadła zimowa wersja Kwiaciarni? Ja kocham każdą zmianę. Lubię niestałość dekoracji bo dzięki temu mogę się artystycznie wyżywać. A może by tak konkurs w Ustrzykach rozpisać Panie Burmistrzu na najpiękniejszą witrynę w mieście? Piękne miasto to nie tylko porządek, odnowione domy i proste chodniki, to również piękne wystawy sklepowe zachęcające do zatrzymania i krótkiej refleksji nad upływającym czasem
